Skorzonera (wężymord, czarny korzeń)
Szkółka Markiewicz

Skorzonera (wężymord, czarny korzeń)

2,00 zł
KOD PRODUKTU: N82
 
2,00 zł
 
Ze względu na to, że jest rośliną dwuletnią to w pierwszym roku wytwarza rozetę liściową i zgrubienie korzeniowe. W drugim roku rozwija się nać i wyrasta jeden lub kilka pędów kwiatostanowych mających około 150 cm. Roślina wydaje żółte kwiaty i zawiązuje nasiona podobne wyglądem do kminku. Jest obcopylna oraz miododajna, przez co chętnie zapylana przez owady. Należy do rodziny selerowatych. Korzenie pasternaku przypominają wyglądem pietruszkę i bywają z nią mylone. Różnią się od zgrubienia pietruszki tym, że są większe i mają stożkowaty kształt, który zwęża się w głąb ziemi. Z kolei pietruszka lubi się rozwarstwiać. Pasternak ma 20–40 cm długości oraz szerokości 5–12 cm. Skórka jest szarawo biała i ma sporo widocznych przetchlinek. Korzeń jest znacznie delikatniejszy od pietruszki oraz marchwi. Pasternak można uprawiać samodzielnie, ale również spotkamy go, jako dziko występującą roślinę. Podczas zbioru nie powinniśmy zbierać go w słoneczne dni, gdyż jego liście są fotouczulające i mogą wywołać reakcję na skórę. Można pomylić go z innymi baldachowatymi roślinami. Powinniśmy wykopać korzeń i sprawdzić, czy pachnie pasternakiem. Charakterystyczna dla niego jest woń tworząca połączenie pietruszki z marchewką. Korzeń posiada słodkawy smak. Pasternak był już od starożytności cenionym lekiem. Używano zarówno suszonych oraz świeżych korzeni, nasion oraz całych kwitnących łodyg. Obecnie nie każdy wie jak wygląda pasternak, mimo że nie jest nam obca ta nazwa. Należy wiedzieć, iż do XVIII wieku w Polsce był on jedną z podstawowych jarzyn. Dzisiaj dziko rosnący pasternak spotkamy na wilgotnych łąkach, miedzach i przy drogach.

http://pieknojestwtobie.com/pasternak-zwyczajny-wlasciwosci-lecznicze-i-zastosowanie/
Ze względu na to, że jest rośliną dwuletnią to w pierwszym roku wytwarza rozetę liściową i zgrubienie korzeniowe. W drugim roku rozwija się nać i wyrasta jeden lub kilka pędów kwiatostanowych mających około 150 cm. Roślina wydaje żółte kwiaty i zawiązuje nasiona podobne wyglądem do kminku. Jest obcopylna oraz miododajna, przez co chętnie zapylana przez owady. Należy do rodziny selerowatych. Korzenie pasternaku przypominają wyglądem pietruszkę i bywają z nią mylone. Różnią się od zgrubienia pietruszki tym, że są większe i mają stożkowaty kształt, który zwęża się w głąb ziemi. Z kolei pietruszka lubi się rozwarstwiać. Pasternak ma 20–40 cm długości oraz szerokości 5–12 cm. Skórka jest szarawo biała i ma sporo widocznych przetchlinek. Korzeń jest znacznie delikatniejszy od pietruszki oraz marchwi. Pasternak można uprawiać samodzielnie, ale również spotkamy go, jako dziko występującą roślinę. Podczas zbioru nie powinniśmy zbierać go w słoneczne dni, gdyż jego liście są fotouczulające i mogą wywołać reakcję na skórę. Można pomylić go z innymi baldachowatymi roślinami. Powinniśmy wykopać korzeń i sprawdzić, czy pachnie pasternakiem. Charakterystyczna dla niego jest woń tworząca połączenie pietruszki z marchewką. Korzeń posiada słodkawy smak. Pasternak był już od starożytności cenionym lekiem. Używano zarówno suszonych oraz świeżych korzeni, nasion oraz całych kwitnących łodyg. Obecnie nie każdy wie jak wygląda pasternak, mimo że nie jest nam obca ta nazwa. Należy wiedzieć, iż do XVIII wieku w Polsce był on jedną z podstawowych jarzyn. Dzisiaj dziko rosnący pasternak spotkamy na wilgotnych łąkach, miedzach i przy drogach.

http://pieknojestwtobie.com/pasternak-zwyczajny-wlasciwosci-lecznicze-i-zastosowanie/
Pasternak posiada jadalny korzeń. Ze względu na to, że jest rośliną dwuletnią to w pierwszym roku wytwarza rozetę liściową i zgrubienie korzeniowe. W drugim roku rozwija się nać i wyrasta jeden lub kilka pędów kwiatostanowych mających około 150 cm. Roślina wydaje żółte kwiaty i zawiązuje nasiona podobne wyglądem do kminku. Jest obcopylna oraz miododajna, przez co chętnie zapylana przez owady. Należy do rodziny selerowatych. Korzenie pasternaku przypominają wyglądem pietruszkę i bywają z nią mylone. Różnią się od zgrubienia pietruszki tym, że są większe i mają stożkowaty kształt, który zwęża się w głąb ziemi. Z kolei pietruszka lubi się rozwarstwiać. Pasternak ma 20–40 cm długości oraz szerokości 5–12 cm. Skórka jest szarawo biała i ma sporo widocznych przetchlinek. Korzeń jest znacznie delikatniejszy od pietruszki oraz marchwi. Pasternak można uprawiać samodzielnie, ale również spotkamy go, jako dziko występującą roślinę. Podczas zbioru nie powinniśmy zbierać go w słoneczne dni, gdyż jego liście są fotouczulające i mogą wywołać reakcję na skórę. Można pomylić go z innymi baldachowatymi roślinami. Powinniśmy wykopać korzeń i sprawdzić, czy pachnie pasternakiem. Charakterystyczna dla niego jest woń tworząca połączenie pietruszki z marchewką. Korzeń posiada słodkawy smak. Pasternak był już od starożytności cenionym lekiem. Używano zarówno suszonych oraz świeżych korzeni, nasion oraz całych kwitnących łodyg. Obecnie nie każdy wie jak wygląda pasternak, mimo że nie jest nam obca ta nazwa. Należy wiedzieć, iż do XVIII wieku w Polsce był on jedną z podstawowych jarzyn. Dzisiaj dziko rosnący pasternak spotkamy na wilgotnych łąkach, miedzach i przy drogach.

http://pieknojestwtobie.com/pasternak-zwyczajny-wlasciwosci-lecznicze-i-zastosowanie/

Pasternak wraca do łask przede wszystkim ze względu na swoje wartości odżywcze i wyjątkowe właściwości. Korzeń pasternaku wyglądem do złudzenia przypomina pietruszkę, lecz w smaku jest bardziej zbliżony do marchewki. O ile dawniej wykorzystywano głównie podziemną część tej rośliny, o tyle obecnie zastosowanie znajdują również owoce, będące jednocześnie nasionami pasternaku. Cała roślina, łącznie z intensywnie zielonymi łodygami i liśćmi, zawiera rzadkie, ale cenne związki kumarynowe – furanokumaryny, a wśród nich ksantotoksynę i bargapten. Pasternak to także bogate źródło olejków eterycznych, tłuszczów roślinnych, glikozydów flawonoidowych, błonnika, magnezu, cukrów i witamin: C i z grupy B, w tym kwasu foliowego. Jednak najwięcej tych substancji znajduje się właśnie w nasionach, dlatego to one wykorzystywane są do produkcji farmaceutyków i kosmetyków, korzeń zaś to wciąż wartościowy składnik diety.

Pasternak poprawia apetyt

Tę właściwość pasternak zawdzięcza zawartości pochodnych kumaryn, głównie furanokumaryn. Wykorzystywano ją już w starożytności – świeże plastry korzenia pasternaku podawano przed ucztą "na przystawkę", by pobudzić wydzielanie soków żołądkowych i tym samym łaknienie. Dziś smakosze raczej jedzą surówkę z drobno posiekanego pasternaku, z dodatkiem jabłka i cebuli.

Pasternak wspomaga krążenie

Dzięki temu, że pasternak jest niskokaloryczny, zawiera składniki usprawniające przemianę materii, działające przeciwzapalnie i rozkurczowo, ma dobroczynny wpływ na układ krążenia. Obniża bowiem ciśnienie tętnicze krwi, zmniejsza groźbę nadwagi i miażdżycy, a tym samym przeciwdziała niekorzystnym zmianom w naczyniach krwionośnych.



http://www.poradnikzdrowie.pl/zywienie/co-jesz/pasternak-wraca-w-wielkim-stylu_34287.html
Skorzonera (wężymord, czarny korzeń) posiada wiele wartości odżywczych. Jednak swoje właściwości zdrowotne zawdzięcza głównie jednemu składnikowi - inulinie, która obniża poziom cukru we krwi, złego cholesterolu, poprawia trawienie i oczyszcza organizm z toksyn. Sprawdź, jakie jeszcze zdrowotne działanie ma skorzonera.
Skorzonera (łac. Scorzonera hispanica ), inaczej wężymord, czarny korzeń lub zimowe szparagi, to warzywo, którego właściwości zdrowotne w Polsce nie są zbytnio doceniane. A szkoda, ponieważ skorzonera posiada liczne wartości odżywcze. W jadalnym korzeniu o ciemnobrunatnej lub czarnej skórce i białym miąższu można znaleźć wiele witamin i składników mineralnych. Dawniej uważano, że skorzonera zawiera także substancje pozwalające zwalczyć jad węża - stąd nazwa wężymord i skorzonera (scorzone w języku włoskim oznacza czarnego jadowitego węża). Skorzonerę stosowano nie tylko przy ukąszeniach węży. Ludwik XVI nakazał uprawianie skorzonery na masową skalę, ponieważ był przekonany, że leczy ona „zniszczony żołądek”. Obecnie wężymord również jest polecany w dolegliwościach trawiennych, a także na nadciśnienie, obniżenie poziomu cukru i cholesterolu, wyczerpanie psychiczne, oczyszczenie organizmu z toksyn i odchudzanie. Wszystko głównie dzięki jednemu składnikowi - inulinie.

Skorzonera uprawa: stanowisko. Wężymord najlepiej rośnie na glebach żyznych i bogatych w próchnicę, piaszczysto-gliniastych, głęboko uprawiona, pulchna (na ziemiach zbitych i kamienistych roślina wytwarza zniekształcone korzenie), o odczynie obojętnym bądź lekko zasadowym, ale jest wrażliwa na wapnowanie i jeśli jest to konieczne zabieg ten należy przeprowadzić jesienią.
Skorzonera uprawa: jak ziemia. Wężymord (czarny korzeń) charakteryzuje się długim okresem wegetacji (200–230 dni), dlatego uprawia się go na glebach, które wiosną szybko obsychają i nagrzewają się.
Skorzonera wymaga stanowiska słonecznego. Uprawia się ją w drugim roku po oborniku. Nie należy uprawiać skorzonery w tym samym miejscu po fasoli, grochu, bobie, marchwi, pomidorach, selerach, warzywach kapustnych i szpinaku.
Przed siewem glebę na grządkach przeznaczonych pod uprawę skorzonery należy zasilić nawozami mineralnymi, a podczas wegetacji dodatkowo nawozić pogłównie.

Skorzonera uprawa - wysiew nasion

Skorzonera: sadzenie. Nasiona skorzonery wysiewa się bezpośrednio do gruntu od połowy marca do początku kwietnia, pamiętając o tym, że przedłużające się wiosenne chłody powodują wybijanie rośliny w pędy kwiatostanowe (jest to tzw. pośpiechowatość skorzonery), a opóźnianie siewu spowoduje, że plon korzeni będzie niski i złej jakości. Na słabych glebach skorzonerę można wysiać w sierpniu – zbiór czarnych korzeni będzie możliwy w następnym roku. Skorzonerę wysiewa się w rzędy co 30 cm, w rzędzie co 2–3 cm, na głębokość 2–3 cm. Skorzonera kiełkuje po 2–3 tygodniach, po wykiełkowaniu rośliny należy przerwać, pozostawiając siewki co 5–6 cm w rzędzie.
W czasie kiełkowania i późniejszej wegetacji zagony ze skorzonerą należy systematycznie odchwaszczać i spulchniać. Podczas rozwoju korzeni (czerwiec–sierpień) należy zapewnić stałą wilgotność gleby – skorzonerę podlewa się obficie, tak aby woda dotarła na głębokość przynajmniej kilkunastu centymetrów.

Skorzonera - wężymord kiedy zbierać? Korzenie skorzonery zbiera się od połowy do końca października, ale można je także wykopywać później, ponieważ są odporne na przemarzanie (skorzonera dobrze znosi niskie temperatury i może nawet zimować w gruncie). Jednak ze względu na łamliwość czarnych korzeni, nie należy ich zbierać gdy gleba jest przemarznięta i zaskorupiona, ponieważ korzenie źle się wtedy przechowują. Po wykopaniu skorzonery usuwa się z nich liście, a czarne korzenie można przechowywać ułożone pionowo w skrzynkach z wilgotnym piaskiem.

 

Dots title

Dots caption